Wędruję ścieżką od ciebie do ciebie
Choć droga prowadzi tylko przez góry
Przez świat zatopiony wierzchołkami w niebie
Dwa światy znam - lecz ten mój to który?
Góry rozpadły się w stos fotografii
Poprzecinane wąwozami miasta
Ale ty mój świat ułożyć potrafisz
I świat znów zaczyna w góry się zrastać
Góry to nasze spiętrzone marzenia
W górach ludzie jak one rosną ku niebu
Morze szczytów nas w żeglarzy przemienia
Sterujących coraz dalej od brzegu
Góry to ludzie którzy je niosą w plecaku
Ludzie są jak góry które noszą w sobie
Gdzie oczy poniosą wędrujemy szlakiem
A u celu i tak czeka drugi człowiek
/Na Bani, Wędrujemy/
***
Plenery ślubne zazwyczaj są wyjątkowe, gdyż upamiętniają jedne z najpiękniejszych chwil życia dwojga ludzi, rozpoczynających wspólną wędrówkę przez życie. Bywają jednak takie, które na długo zapadają w pamięć także fotografowi. Kiedy ludzi łączy nie tylko miłość do siebie, ale również wspólna piękna pasja i uczucie do niepojętej potęgi gór, fotografie ślubne dalece odbiegają od tych zwykłych, nawet najpiękniej wykonanych. Ukazują bowiem coś więcej niż zakochanie, zapatrzenie i radość życia. Stają się namacalnym dowodem na to, jak wiele wymiarów ma miłość, jak w wielu barwach można ją ukazać, jak bardzo można się w niej zatracić i powędrować wspólnym szlakiem poza wszystko, co zwyczajne i powszechnie znane. Pójść razem w stronę ukochanego świata, który odtąd dzieli się na pół.
Oto kilka kadrów z cudownego pleneru ślubnego wyjątkowych ludzi całym sercem kochających góry.
