Na czas w radość otulony...

Nie umiem być srebrnym aniołem –

ni gorejącym krzakiem –

tyle Zmartwychwstań już przeszło –

a serce mam byle jakie.

Tyle procesji z dzwonami –

tyle już Alleluja –

a moja świętość dziurawa

na ćwiartce włoska się buja.

Wiatr gra mi na kościach mych psalmy

jak na koślawej fujarce -

żeby choć papież spojrzał

na mnie – przez białe swe palce.

Żeby choć Matka Boska

przez chmur zabite wciąż deski –

uśmiech mi Swój zesłała

jak ptaszka we mgle niebieskiej.

I wiem, gdy łzę swoją trzymam

jak złoty kamyk z procy –

zrozumie mnie mały Baranek

z najcichszej Wielkiej Nocy.

Pyszczek położy na ręku

sumienia wywróci podszewkę –

serca mojego ocali

czerwoną chorągiewkę.

/ks. Jan Twardowski/